Psikolojik süreçler tanımlamalarına yeni dönem kazandırılan boş yuva sendromu; çocukları veya birlikte yaşadıkları bir bireyin; evlenme, şehir değiştirme gibi sebeple evden ayrılışı ardından gelişen, depresif ve hüzünlü ruh hali olarak tanımlanır. Kayıp yaşantısı gibi deneyimlenir. Deneyimleyenler genellikle bakım veren, giden kişinin çeşitli sorumluluklarında yardımcı olan, yaşam ortaklığı süreci içinde olan kişilerdir.
Sendromun gelişmesine eğilimli kişilik yapısına bakıldığında bazı ortak öğelerden söz edilebilir;
· Kendi ihtiyaçları yerine, başkaları için yaşayan,
· Çocuklarına aşırı bağlı yada bağımlı,
· Uğraşı veya mesleği olmayan,
· Kendiyle yalnız kalma deneyimi olmayan,
· Sosyal ağı zayıf kişilerde,
Yaşam döngüsü içinde baktığımızda doğumumuz ardından çeşitli roller ve sorumluluklara sahip oluruz. Bu sorumluluklar zaman zaman değişse de, yaşam rolleri açısından anne - baba olmak sahnede en uzun kalınan roldür. Bir kez bu role seçildiyseniz, çocuklarınızın yaşamı boyunca oynayacağınız bu rolde,performansınızı nasıl ortaya koyacağınız ise size kalmıştır.
Çocuklar, b
ebeklik ve ilk okul çağında en çok bakıma ihtiyaç duyarken, yaşları ilerledikçe bireyselleşir ve bağımsızlaşırlar. Bu ayrışmaya olan dayanıklılık ne kadar fazla olursa, boş yuva sendromuna yakalanma riskiniz o kadar azalır.
Doğaya baktığımızda denge ilkesiyle çalıştığını fark ederiz. Dengeli, duyarlı, yeterli oranda ilgi, sevgi ve bakım üstlenirken, kendimize yaptığımız yatırımlara da özenli davranırsak, kurduğumuz ilişkiler, daha nitelikli ve sağlıklı olacaktır.
Kendinize, partnerinize ve çocuklarınıza uygun mesafede kurduğunuz, zengin, empatik ve paylaşımcı bir yaşam dilerim.
Uzm. Psk. Merve Otçeken
