Anne baba olmak, bir çocuk yetiştirmek belki de hayat boyu başımıza gelen en zor görev. Özellikle de söz konusu olan ilk çocuksa durum daha da karışık. Çiçeği burnunda anne baba, kendi doğruları çerçevesinde deneme yanılma yöntemleriyle çocuklarını büyütmeye çalışıyor. Kendi anne babalarından gördüklerini ister istemez onlar da bir ölçüde çocuklarına uyguluyor.
Zaten sosyal çevreniz (geniş aile, akrabalar) sizi bir şekilde ‘kendi doğrularına’ çekiyor. Diyelim, çocuğunuzun her istediğini elde etmek için ağlamayı bir yol olarak seçtiğini fark ettiniz. Bunun önüne geçmek için, çocuğunuz ağladığında onun istediğini yerine getirmemeye karar verdiniz. Böylece çocuğun bu yanlış davranışını pekiştirmeyerek zamanla yok olmasını istiyorsunuz. Fakat ne mümkün? Çocuğunuz geliştirdiği taktiği kullanarak ağlamaya mı başladı, hemen içeriden teyzesi/halası/babaannesi koşarak onu susturmak için elinden geleni yapıyor. Siz ise ‘kötü anne’ damgası yediğinizle kalıyorsunuz. Yavrunuzu susturmaktan bile aciz olmakla suçlanıyorsunuz. İşiniz gerçekten zor!
Günümüzde birçok anne baba, çocuk yetiştirme üzerine çeşitli kitaplar okuyup, uzmanları takip ederek kendilerini geliştirmeye çalışıyor. Kendi doğrularının yanı sıra uzmanlardan da yardım alıyorlar. Her ne kadar bazen bu durum abartılıp bir nevi ‘proje-çocuk’ durumu oluşsa da, bence anne babanın bilinçlenme çabası çok önemli. Çünkü çocukken yaşadıklarımızın izini hayat boyu üzerimizde taşıyoruz.
Anne babanın çocuk yetiştirme tarzı çocukların ve gençlerin kişilik gelişimi açısından büyük önem taşıyor.
