Günümüzde boşanmaların artması, çocukların doğduktan hemen sonra evlatlık alınmaları, doğumdan önce ya da bebeklik döneminde anne –babalarından birisini ölüm ya da ayrılma nedeniyle yitirmeleri, ebeveyn kayıpları ve yeni bir evlenme olayı sonucunda aile yapısı karmaşıklaşmakta ve aile içindeki roller başkaları tarafından üstlenilmektedir. Bu gibi durumlar çocukların yaşamlarında psikolojik yıkımların ortaya çıkmasına, yeni ebeveynlere uyum sağlamak için çaba gösterilmesine neden olmaktadır. Ve bu yıkımların yanında ebeveynlere uyum durumu da çocuklarda çatışmaların ortaya çıkmasına ve onlara karşı bazı tepkiler göstermesine neden olmaktadır. Ancak çocukların verdiği bu tepkiler her yaş dönemi için aynı değildir, tepkiler yaşa göre değişiklik göstermektedir. Örneğin, iki buçuk yaşında bir çocuk kendinin bir ailenin parçası olduğunu anlamaya başlar ve anne babası birlikte yaşamıyorsa bundan olumsuz olarak etkilenir. Huysuzluk, ağlama nöbetleri gibi tepkiler verebilirken, ergenlikteki bir çocuk saldırganlık, öfke nöbetleri, alkol ve madde kullanmaya yönelim gibi durumlar ile karşı karşıya kalır. Özellikle de anne ve babanın başka kişiler ile evlenmesi veya anne ve baba yerine başka kişilerin geçmesi çocukların ruhsal durumlarında çok etki bırakan durumlardır. Çünkü çocukluk döneminin ortalarında, koruyucu ilginin ötesinde gereksinimler ortaya çıkar. Yetişkin yaşlara geldiklerinde nasıl insan olacaklarını, onlara uyumlu anne-babaların öğretmeleri gerekir. Bu sıralarda, öbür çocuklara benzemeyi ve onların sahip oldukları şeylere sahip olmayı istemektedirler. Çünkü alışılmışın dışındaki bir aile yapısını, bir damga olarak algılarlar ve bu durumdan rahatsız olmaya başlarlar. Sonuçta; çocuklar bu karmaşıklaşan yapıya uyum sağlama çabası içinde aile içindeki bireylerin görevlerini, sorumluluklarını kavramakta, kimin söylediklerine uyacaklarına ve hangi evin kurallarının doğru olduğuna karar vermekte zorluk çekmeye başlayacaklardır.
Bu nedenle ayrılmış ailelerde, çok ebeveynlilik durumlarında bireyler arasında çatışmalar, anlaşmalıklar olsa da bunlar çocuklara yansıtılmamalıdır. Mümkün olduğunca destekleyici, sevgi ve şefkat dolu bir ortam yaratılmalı, çocuğun içinde bulunduğu durumun zorlukları bilinmeli ona güven verilmelidir. Böyle ortamların olmadığı, aile bireylerinin rollerinin karmaşık olduğu üvey anne ve babaların çocuğa kötü muamele ettiği evlerde çocuklar bundan çok olumsuz etkilenmekte, sosyal yaşamlarında içe dönüklük veya saldırganlık ile okulda başarısızlık veya arkadaş problemleri ile ruhsal alanda da sorunlar ile karşı karşıya kalmaktadırlar.
